گوش دِه یک لحظه بر من بدحجاب

پوشش تو ، بوده مُزد انقلاب؟

میکنی بر پای خود شلوار تنگ

این ، جوابت بوده بر مردان ِ جنگ؟



موی خود کردی برون از روسری؟

میکنی با ناز و عشوه دلبری؟



گشته ای مانند یک ضرب المثل؟

میکنی از چه دماغت را عمل؟



در خیالت دختری تک میشوی؟

بهر نامحرم،عروسک میشوی؟


داده ام خون،غرق آسایش شوی

در خیابان غرق آرایش شوی؟



داده ام خون،دل شود قاموستان

تا بماند در امان،ناموستان



لحظه ای پس گوش کن بر پند ِ من

کن حیا از خون و از سربند من...







(بهلول حبیبی زنجانی)