ای پرستوی مهاجر باز هم پرواز کن

هجرتی دیگر به سوی لانه ات آغاز کن

ای که در غربت هزاران رنگ را پر می زنی

سبز را با آبی رویای خود هم راز کن


زرق و برق غرب و غربی ها ندارد هاله ای

یاد شرق و آسمان آبی شیراز کن

عطر مصنوعی کجا و بیدمشک و نسترن

سینه را با عطر و بوی یاسمن دم ساز کن


کشور تو مهد سعدی ها و خاک حافظ است

فخر بر این ملک مردان سخن پرداز کن

قلب خون گرمت مداوم بهر ایران می تپد

بی محابا و خرامان سوی ما پرواز کن